Νέο βιβλίο
Πρόλογος
 
Ένα ολοκληρωμένο & μοναδικό βιβλίο για
ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΟΥ ΛΑΓΟΥ
Μανούσος Χαλκιαδάκης

ΚΥΝΗΓΕΤΙΚΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ

Το παρακάτω κείμενο είναι άρθρο του συγγραφέα, το οποίο έχει δημοσιευτεί στο περιοδικό ΚΥΝΗΓΕΣΙΑ ΚΑΙ ΚΥΝΟΦΙΛΙΑ και δεν αποτελεί ύλη του βιβλίου «Το Κυνήγι Του Λαγού».

 

Του Μανούσου Χαλκιαδάκη
www.lagokinigi.gr

Θα μπορούσε η μη εκπαίδευση στον κρότο να καταστρέψει το κουτάβι των ονείρων μας;

Αιτία για το παρακάτω άρθρο ήταν η επίσκεψη στο γραφείο μου ενός φίλου λαγοκυνηγού, πριν λίγα χρόνια, ο οποίος μου διηγήθηκε την παρακάτω ιστορία και ζήτησε τη γνώμη μου για τη λύση ενός προβλήματος κροτοφοβίας. «Από τον Ιανουάριο, μόλις έκλεισε το κυνήγι του λαγού», μου διηγήθηκε, «έβγαζα τέσσερις φορές την εβδομάδα στο βουνό το σχεδόν χρονιάρικο κουτάβι μου για εκπαίδευση. Ήταν από καλή κυνηγετική γραμμή, καλοστημένο και τέλειο μορφολογικά. Αποδεδειγμένα μάλιστα δεν είχε παρουσιάσει πρόβλημα κροτοφοβίας κανένας από τους προγόνους του, γι’ αυτό το λόγο δεν είχα δώσει καμιά σημασία στην εκπαίδευση πυροβολισμού.  

Από τις πρώτες κιόλας ημέρες έδειχνε ζωηρό ενδιαφέρον και κατάφερε μέσα στο Φεβρουάριο να ξεφωλιάσει τον πρώτο του λαγό. Ευτύχησε ο λαγός να ξεπεταχτεί από μπροστά του και να τον καταδιώξει τουλάχιστον για 200 μέτρα οπτικά. Μέχρι το Πάσχα της ίδιας χρονιάς, είχε αποκτήσει συμπεριφορά μεγάλου σκυλιού και ξεφώλιαζε σταθερά ένα με δυο λαγούς την εβδομάδα. Σιγά - σιγά εντάχτηκε στην ομάδα των μεγάλων σκυλιών και στα τέλη Αυγούστου κατάφερνε να ξεχωρίζει. Όλα τα σημάδια έδειχναν ένα λαγόσκυλο που θα άφηνε εποχή… αλλά όλα αυτά, μέχρι την ημέρα της έναρξης του κυνηγιού του λαγού.
Την ημέρα της έναρξης, δεν είχαμε προλάβει να απομακρυνθούμε 50 μέτρα από τα αυτοκίνητά μας και τα σκυλιά άρχισαν την καταδίωξη ενός λαγού που μάλλον δεν είχε προλάβει ακόμα να καθίσει. Ο λαγός ήρθε προς το μέρος μας, ανακατεύτηκε με τα σκυλιά και μέσα στον πανικό αυτό και τους συνεχόμενους ελιγμούς, τον πυροβολήσαμε μερικές φορές, χωρίς όμως να καταφέρουμε να τον κρατήσουμε. Για κακή τύχη του κουταβιού μου, οι πρώτες τουφεκιές πέρασαν από πάνω του κι αυτό άρχισε να φωνάζει πανικόβλητο και με την ουρά στα σκέλια έτρεξε και κρύφτηκε κάτω από το αυτοκίνητό μου.
Κρύος ιδρώτας μ’ έλουσε και χάνοντας τη διάθεση για κυνήγι, έτρεξα κοντά του. Έτρεμε ολόκληρο, και με το ζόρι το έβγαλα κάτω από το αυτοκίνητο που είχε τρυπώσει. Συνήλθε γρήγορα με τα χάδια μου και σε λίγη ώρα με ακολουθούσε. Συνεννοηθήκαμε με την παρέα μου να ακολουθήσω εγώ μια πορεία μακριά από αυτούς και να είμαι προσεκτικός την επόμενη φορά που θα χρειαζόταν να πυροβολήσω. Μετά που γύρισαν τα άλλα σκυλιά από την καταδίωξη, πήγε μαζί τους, αλλά με μεγάλη επιφύλαξη έπαιρνε μερικές “μπουκιές” από το ντορό του δεύτερου λαγού που άρχισαν σε λίγο να ιχνηλατούν.
Κυνηγούσαμε κοντά “καβάλα” στα σκυλιά. Σε κάποιο σημείο ένα μεγάλο σκυλί έκανε μια κίνηση χαρακτηριστική, που συνήθιζε πάντα όταν βρισκόταν κοντά στο λαγό. Χωρίς να σκεφτώ, κατέβασα γρήγορα το όπλο μου για να πάρω θέση, όμως άκουσα αμέσως το κουτάβι, που με ακολουθούσε και βρισκόταν πίσω μου, να κλαίει και πάλι με την ουρά στα σκέλια να τρέχει προς το αυτοκίνητο. Ήταν προφανές ότι κατάλαβε από την κίνησή μου αυτή ότι θα ακολουθούσε πυροβολισμός και φοβήθηκε. Σταμάτησε μετά από 50 - 60 μέτρα, όμως ο λαγός είχε ήδη ξεφωλιαστεί και στο άκουσμα του πυροβολισμού, το κουταβάκι μου εξαφανίστηκε πάλι.
Στο τέλος του κυνηγιού το βρήκα στο αυτοκίνητο. Όσες φορές προσπάθησα στην περίοδο του κυνηγιού να το πάρω μαζί μου, δεν έβαζε μύτη κάτω αν κρατούσα όπλο. Άφησα την περίοδο να τελειώσει και με την άνεσή μου να προσπαθήσω να το διορθώσω στα εκπαιδευτικά…»

Από την αφήγηση του φίλου, σχημάτισα την εντύπωση ότι το κουτάβι μάλλον πρέπει να ήταν κροτοφοβικό, γιατί ήταν κάπως αφύσικα τραβηγμένη, ως προς τον τρόμο, η συμπεριφορά του. Αφού δηλαδή είχε ενταχτεί στην ομάδα των μεγάλων λαγόσκυλων και, κατά τα λεγόμενα του φίλου, είχε κάνει πολλές καταδιώξεις τόσο μόνο του όσο και μαζί με τα άλλα σκυλιά, δεν θα έπρεπε να παρουσιάσει τόσο ακραία κατάσταση φόβου. Μάλιστα, αφού είχε ξεκινήσει την οπτική καταδίωξη (του πρώτου λαγού) ήταν πολύ λογικό, παρασυρόμενο από το πάθος και την υπερένταση της καταδίωξης, να μη δώσει τόσο σημασία στους πυροβολισμούς.
Αν όμως δεν ήταν κροτοφοβικό, τότε μόνο μια περίπτωση μπορούσε να συμβαίνει που να δικαιολογεί τη συμπεριφορά τρόμου: να είχε πάρει κάποια “ξώφαλτσα” σκάγια. Όμως δεν τόλμησα να ξεστομίσω στο φίλο μου μια τέτοια υπόνοια, γιατί το μόνο που θα κατάφερνα θα ήταν να τον βάλω σε κατάσταση ανίχνευσης σκαγιών στο σώμα του σκύλου του, και φυσικά σε αμφισβήτηση και τσακωμάρα με την παρέα του. Εξ’ άλλου το κακό είχε γίνει και η γιατρειά ήταν αμφίβολη…
Για την “ιστορία” θα πω ότι ο φίλος κατέβαλε πολλές προσπάθειες στο σπίτι και τον κυνηγότοπο, πήγα κι εγώ μαζί του σε κάποια εκπαιδευτικά με πιστόλι κρότου και πασχαλιάτικες κροτίδες, αλλά το μόνο που καταφέραμε ήταν να μη φοβάται τους … εξ’ αποστάσεως πυροβολισμούς. Ήταν πολύ λυπηρό να βλέπεις ένα πράγματι υπέροχο ζώο, να “ψάχνει τόπο” να κρυφτεί στη θέα ενός τουφεκιού που επωμίζεται.

 

Ανεξάρτητα από το αν ήταν τελικά κροτοφοβικό το κουτάβι ή όχι, ο φίλος μας είχε κάνει μια επίπονη και τέλεια εκπαίδευση, αλλά με μια τόσο απλή, όσο και “θανατηφόρα” παράλειψη. Την εκπαίδευση στον κρότο.
Πραγματικά είναι να ανατριχιάζει κανείς στη σκέψη ότι μπορεί κάποια στιγμή να βρεθεί στη θέση του παραπάνω φίλου μας.
Η εκπαίδευση στον κρότο, είναι μια ολιγόλεπτη αλλά τακτικά επαναλαμβανόμενη άσκηση εκπαίδευσης, σε κατάλληλες συνθήκες, ώστε το κουτάβι να συνδυάσει τον κρότο ή τον πυροβολισμό με κάτι θετικό.
Αρχικά, είναι λάθος να θέτουμε ένα κουτάβι ηλικίας κάτω των 50 τουλάχιστον ημερών σε διαδικασία ισχυρού κρότου για δοκιμή κροτοφοβίας. Όμως είμαστε αναγκασμένοι κατά την επιλογή του κουταβιού μας, σε ηλικία περίπου δύο μηνών να κάνουμε ένα ήπιο τεστ κροτοφοβίας. Δε χρειάζονται πολύ έντονοι κρότοι, εξάλλου ένα κροτοφοβικό κουτάβι μέσα στα υγιή αδελφάκια του, θα εκδηλωθεί ακόμα και με έναν ήπιο κρότο.
Στη διάρκεια της βασικής εκπαίδευσης, οι καλύτερες στιγμές για εκπαίδευση στον κρότο, είναι η ώρα του φαγητού, και αργότερα, στο ξεφώλιασμα του ήμερου ή “ελεγχόμενου” θηράματος.
Μετά την ηλικία των δύο μηνών θα αρχίσουμε να ταΐζουμε το κουτάβι μας. Το να ρίχνουμε από κάποια απόσταση, χωρίς να μας βλέπει το κουτάβι, έναν πυροβολισμό (με πιστόλι κρότου ή κροτίδα, ή μικρού διαμετρήματος κυνηγετικό όπλο, ή έστω ένα γερό κτύπημα με ένα ξύλο σε έναν γκαζοτενεκέ), και αμέσως μετά να εμφανιζόμαστε με το φαγητό δίνοντάς του να φάει, είναι σίγουρο ότι μετά από 4 – 5 ημέρες επανάληψης, μόλις ακούει τον ίδιο κρότο, θα αρχίσουν να τρέχουν τα σάλια του. Έτσι συνδυάζει τον πυροβολισμό - κρότο με κάτι πολύ ευχάριστο όπως το φαγητό του. Δε σταματάμε όμως το μάθημα, αλλά το επαναλαμβάνουμε σε τακτά χρονικά διαστήματα, ολοένα και πιο κοντά του.
Αργότερα, στην ηλικία των 4 – 6 μηνών, αν συνηθίζουμε να κάνουμε τσεκάρισμα ενστίκτων με κουνέλι, μπορούμε ταυτόχρονα με το ξεφώλιασμα του κουνελιού να ρίχνουμε κάποιο πυροβολισμό. Αρχικά μικρής έντασης και κάπως μακριά από το κουτάβι, και στη συνέχεια πιο δυνατό κρότο και πιο κοντά του. Πάντα όμως ταυτόχρονα με το ξεφώλιασμα. Έτσι, όχι μόνο θα συνδυάσει τον πυροβολισμό με κάτι ευχάριστο, αλλά ακούγοντας πυροβολισμό θα τρέχει προς το μέρος του και θα ψάχνει για το κουνέλι.
Κατά την εκπαίδευση σε περιφραγμένο χώρο για το ξύπνημα των ενστίκτων του κουταβιού, σε ηλικία 8 – 10 μηνών, δεν πρέπει να ξεχνάμε να έχουμε μαζί μας ένα πιστόλι κρότου. Θα το χρησιμοποιήσουμε όπως και στο κουνέλι, πάντα στο ξεφώλιασμα του λαγού.
Τέλος στην πρακτική εκπαίδευση, στον ανοιχτό κυνηγότοπο, πάντα ένα πιστόλι ισχυρού κρότου θα εξισώσει οριστικά στο μυαλό του κουταβιού την έννοια πυροβολισμός με την έννοια ξεφώλιασμα.

Έτσι όταν θα έρθει η “ώρα της κρίσης” με το κυνηγετικό όπλο στον κυνηγότοπο, θα είμαστε σίγουροι ότι δε θα μας χαλάσει ένας πυροβολισμός όσα με κόπο χτίζαμε για πολλούς μήνες. Ένα πράγμα μόνο πρέπει να προσέχουμε. Να μη “σκεπάζουν” οι πρώτες τουφεκιές μας το νεαρό λαγόσκυλο. Όλοι μας έχουμε ακούσει το τρομερό “σφύριγμα” των σκαγιών που περνάνε λίγα μέτρα πάνω από το κεφάλι μας. Φανταστείτε πως θα αισθανθεί το κουτάβι αν περάσουν ένα και δυο μέτρα πάνω από το κεφάλι του τα σκάγια. Ίσως τρέξει να χωθεί κάτω από το αυτοκίνητο, όπως το κουτάβι του φίλου μας. Αφήνουμε λοιπόν το λαγό να στρίψει και μετά τουφεκάμε. Ακόμα όμως κι αν δε στρίψει, είναι προτιμότερο να τον αφήσουμε να φύγει παρά να διακινδυνέψουμε το μέλλον του κουταβιού μας. Μην ξεχνάμε ότι δεν είμαστε εκτελεστές λαγών. Είμαστε κουλτουριάρηδες παραδοσιακοί λαγοκυνηγοί, και έχουμε μάθει να χαιρόμαστε την κάθε στιγμή, το κάθε τι από τη διαδικασία του λαγοκυνηγιού. Και η εκπαίδευση με τα εκπαιδευτικά αναμφίβολα είναι η κυριότερη διαδικασία του λαγοκυνηγιού, που όποιος τη θεωρεί αγγαρεία… απλά δεν είναι λαγοκυνηγός!